Strefa pacjenta

1 wizyta – konsultacja, ogólne informacje odnośnie warunków zgryzowych, potrzeby
i możliwości leczenia ortodontycznego, skierowanie na badania dodatkowe niezbędne
w procesie diagnostycznym (czas wizyty do 15 minut),

2 wizyta – kliniczne badanie pacjenta, wyciski ortodontyczne celem wykonania modeli diagnostycznych zębów szczęki i żuchwy, fotografie wewnątrzustne i zewnątrzustne, przygotowanie dokumentacji medycznej niezbędnej do zaplanowania leczenia ortodontycznego (czas wizyty do 60 minut).
Po wnikliwym przeanalizowaniu zebranej dokumentacji, przygotowywany jest plan leczenia ortodontycznego, który zostanie przedstawiony pacjentowi do zapoznania się na kolejnej wizycie.

3 wizyta – przedstawienie planu leczenia ortodontycznego wraz z kosztorysem, uzyskanie zgody pacjenta na leczenie (czas wizyty do 30 minut),

4 wizyta – wydanie do użytkowania aparatu zdejmowanego lub montaż elementów aparatu stałego oraz instruktaż i zalecenia odnośnie jego prawidłowego użytkowania (czas wizyty od 15 minut do 2 godzin),

5 wizyta i kolejne – realizacja leczenia według wcześniej zaakceptowanego planu (czas wizyt od 15 do 120 minut).

Przed rozpoczęciem aktywnego leczenia należy przeprowadzić profesjonalną higienizację jamy ustnej (skaling i piaskowanie) i wykonać przegląd stomatologiczny wraz z pełną sanacją jamy ustnej.

Na wartość (koszt) leczenia aparatami zdejmowanymi składa się koszt wykonania aparatów i wizyt ortodontycznych zgodnie z cennikiem. Przed rozpoczęciem leczenia dziecka należy wziąć pod uwagę, że w okresie wzrostu dziecka, m. in. ze względu na wymianę uzębienia z mlecznego na stałe, zmieniające się proporcje struktur kostnych, zachodzi konieczność częstych modyfikacji aparatu ortodontycznego lub wykonania nowego.

Kosztorys leczenia aparatami stałymi powstaje na podstawie zaakceptowanego przez pacjenta planu leczenia i obejmuje wszystkie procedury lecznicze:
– montaż aparatu/-ów przewidzianych w planie leczenia,
– wizyty kontrolne podczas aktywnego leczenia,
– demontaż aparatów stałych,
– wykonanie i wydanie do użytkowania aparatu/-ów retencyjnych,
– wykonanie modeli gipsowych na koniec aktywnego leczenia,
– trzy wizyty kontrolne zgryzu po zdjęciu aparatów stałych,
– ewentualne dodatkowe procedury ortodontyczne z zastrzeżeniem ujęcia ich w planie leczenia.

Koszty pozostałych wizyt kontrolnych podczas leczenia retencyjnego są płatne zgodnie z cennikiem.
Pierwsza płatność za rozpoczęte leczenie ortodontyczne następuje w dniu montażu aparatu ortodontycznego i wynosi nie mniej niż 20 % całkowitego kosztu leczenia. Płatności można dokonać gotówką lub kartą płatniczą w dniu wizyty, albo przelewem bankowym – wpłata powinna być zaksięgowana na koncie nie później niż dzień przed planowaną wizytą.

Pozostała kwota do zapłaty, wynikająca z całkowitego kosztorysu leczenia, sporządzonego na podstawie wybranego przez pacjenta planu leczenia ortodontycznego, jest rozkładana
w czasie na kolejnych wizytach kontrolnych. Leczenie ortodontyczne musi być opłacone
w całości nie później, niż w dniu zakończenia leczenia aktywnego i demontażu aparatów stałych.
W razie rezygnacji pacjenta z dalszego leczenia ortodontycznego należy dokonać opłaty proporcjonalnie za okres przeprowadzonego leczenia.

Procedury nie ujęte w kosztorysie leczenia, np. dodatkowe badania diagnostyczne, leczenie stomatologiczne wykonywane w innych placówkach, koszty napraw uszkodzonych aparatów ortodontycznych, wymagających pracy laboratorium ortodontycznego lub wymiany aparatów na nowe, podlegają dodatkowym kosztom.

W wyniku nieprzewidzianej podczas planowania leczenia zmiany stanu zdrowia pacjenta, m. in. powstałej choroby ogólnej lub miejscowej, zaostrzenia choroby już istniejącej, urazu, niekorzystnego wzrostu struktur twarzowej części czaszki (dotyczy pacjentów w wieku rozwojowym), może być konieczna korekta lub zmiana planu i kosztorysu leczenia.

W trosce o pomyślną realizację planu leczenia oraz komfort wizyt ortodontycznych należy bezwzględnie stosować się do zaleceń lekarza, utrzymywać dobrą higienę jamy ustnej oraz na bieżąco informować lekarza o stanie swojego zdrowia.

Należy pamiętać, że zmiany zachodzące w układzie stomatognatycznym człowieka (mięśnie, stawy, kości i zęby) są procesem dynamicznym, zarówno u pacjentów rosnących, jak i dorosłych. Nawet po pomyślnie zakończonym leczeniu ortodontycznym można z czasem zaobserwować inne ustawienie zębów, niż bezpośrednio po zdjęciu aparatów ortodontycznych. Zwarcie zębów zmienia się z wiekiem pacjenta, poddając się nieustannie siłom mięśni, napięciom tkanek, procesowi żucia oraz nawykom. Mogą tworzyć się nowe wady zgryzu lub częściowo nawracać te, z powodu których pacjent leczył się ortodontycznie. Ponadto, mogą pojawiać się problemy z przyzębiem.

W grupie ryzyka nawrotu wady lub powstania nowej znajdują się zwłaszcza pacjenci, którzy:
– mają różnego rodzaju dysfunkcje (połykania, oddychania, żucia, mowy, postawy)
– mają różnego rodzaju parafunkcje (ogryzanie paznokci, nagryzanie na ołówki, ssanie palca, itd.)
– zgłosili się do leczenia z nasiloną wadą zgryzu
– cierpią na schorzenia przyzębia lub są obciążeni rodzinnie jedną z tych chorób
– mają różnego rodzaju zaburzenia kostne lub kostno – stawowe
– cierpią na choroby ogólne mające wpływ na układ kostno – stawowy, takie jak cukrzyca, RZS, osteoporoza
– nie stosują się do zaleceń lekarza.

W trakcie leczenia stosuje się dodatkowe procedury stomatologiczne wspomagające uzyskanie jak najlepszych rezultatów leczenia ortodontycznego. Do nich zalicza się m.in. stripping (szlifowanie powierzchni stycznych zębów – redukcję szkliwa), odbudowę startych powierzchni zębów, opiłowywanie guzków i brzegów siecznych zębów, czasowe lub stałe podwyższenie zwarcia za pomocą kompozytów, szyn lub innych prac protetycznych oraz kortykotomię (celowe przecięcie blaszki zewnętrznej kości szczęki i/lub żuchwy). Niektóre ruchy zębów mogą wymagać tymczasowo wkręcenia w kość miniśruby ortodontycznej. W trakcie leczenia ortodontycznego może zaistnieć konieczność podjęcia diagnostyki i ewentualnego leczenia w ramach innych specjalności stomatologicznych i/lub ogólnomedycznych.

Zaleca się, aby każdy pacjent po aktywnym leczeniu ortodontycznym użytkował aparaty retencyjne, które stabilizują uzyskane warunki zgryzowe i zmniejszają ryzyko nawrotu wady zgryzu. Zalecenia odnośnie noszenia aparatów retencyjnych przekazuje pacjentowi lekarz ortodonta w dniu oddania retainerów do użytkowania. Ze względu na powolną odbudowę struktur przyzębia, w szczególności włókien elastycznych ozębnej, zazwyczaj minimalny okres retencyjny wynosi 2 lata. Najczęściej przez pierwsze trzy miesiące od zakończenia aktywnego leczenia pacjent nosi aparaty retencyjne 24 godziny na dobę, z wyłączeniem jedzenia i mycia zębów. Następnie przez kolejne 6 miesięcy retainery użytkuje się głównie w nocy. Po tym czasie stopniowo skraca się czas noszenia aparatów – najpierw co drugą noc, później co trzecią, aż w końcu 1 raz w tygodniu. Lekarz dobiera rodzaj retainerów do indywidualnych potrzeb leczniczych. Ze względu na warunki zgryzowe najczęściej w górnym łuku zębowym stosuje się aparat retencyjny zdejmowany, a w dolnym retainer stały.

Pacjent ma prawo przerwać lub zrezygnować z leczenia ortodontycznego w dowolnym czasie. Lekarz ma prawo odstąpić od leczenia po zaistnieniu sytuacji, w wyniku których dalsze leczenie może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta lub ze względu na które relacja pacjent – lekarz zostaje trwale naruszona i niemożliwa jest dalsza dobra współpraca z leczonym pacjentem, oparta na wzajemnym zaufaniu.

Pacjent decydujący się na zmianę lekarza prowadzącego i placówki leczniczej jest traktowany jak nowy pacjent (tzw. „pierwszorazowy”), a stan zgryzu w trakcie pierwszej wizyty, jako stan początkowy bez względu na rodzaj zastosowanych aparatów oraz stopień zaawansowania leczenia. Postępowanie w tej sytuacji jest zgodne z harmonogramem wizyt opisanym powyżej, natomiast plan leczenia może być odmienny od zaproponowanego u innego lekarza. Przed wznowieniem aktywnego leczenia, może okazać się konieczny demontaż już zamontowanych aparatów ortodontycznych i założenie nowych, co zwiększa koszt leczenia pacjenta.

Dlatego ostateczną decyzję o kontynuacji leczenia ortodontycznego wraz z możliwością jej odmowy, lekarz podejmuje dopiero po wnikliwej analizie modeli i zdjęć RTG oraz badaniu klinicznym pacjenta. Pacjentów leczonych ortodontycznie w innej placówce, zgłaszających się na jednorazową wizytę obowiązuje cennik wybranych procedur ortodontycznych.

Warunkiem przyjęcia pacjenta do leczenia ortodontycznego jest bardzo dobra higiena jamy ustnej. Obecność płytki, kamienia nazębnego lub stan zapalny dziąseł dyskwalifikują pacjenta z leczenia ortodontycznego. W przypadku pogorszenia się higieny jamy ustnej w trakcie prowadzonego leczenia ortodontycznego, dla dobra pacjenta, demontuje się aparaty i przerywa leczenie mimo poniesionych kosztów. Powrót do leczenia jest możliwy po wyeliminowaniu stanu zapalnego dziąseł oraz utrzymywaniu bardzo dobrej higieny jamy ustnej przez co najmniej 6 miesięcy. Wykonanie procedur ortodontycznych związanych ze wznowieniem leczenia będzie wiązać się z dodatkowymi kosztami nieujętymi w kosztorysie.

Pacjent w trakcie leczenia ortodontycznego zobowiązany jest do profesjonalnego oczyszczania zębów (skaling i piaskowanie) w gabinecie dentystycznym 2 – 4 razy w roku, w zależności od stanu przyzębia i rodzaju użytkowanego aparatu ortodontycznego.

Zabieg odsłonięcia zęba wykonuje się u chirurga stomatologicznego lub szczękowo – twarzowego na podstawie ważnego skierowania. Termin zabiegu musi być ustalony w porozumieniu z ortodontą, aby w krótkim czasie od odsłonięcia zęba możliwe było zastosowanie planowanych procedur ortodontycznych.

Usunięcie zębów przed planowanym leczeniem ortodontycznym wykonuje się w terminie uzgodnionym z ortodontą, jednak nie wcześniej niż 7 – 14 dni przed założeniem aparatu ortodontycznego. Wyjątkiem są trzecie zęby trzonowe (tzw. ósemki), które można usunąć kilka miesięcy przed rozpoczęciem leczenia. Szczegóły dotyczące liczby i nazw zębów zakwalifikowanych do ekstrakcji lekarz ortodonta przekazuje pacjentowi na ważnym skierowaniu w formie pisemnej, po wcześniejszej akceptacji przez pacjenta planu leczenia, z którego jasno wynika potrzeba usunięcia zębów.

Nie każda awaria aparatu wymaga niezwłocznego pojawienia się na wizycie. Czasami odklejony element aparatu stałego lub pęknięty element aparatu zdejmowanego nie przeszkadzają pacjentowi w użytkowaniu. W takim wypadku można poczekać do następnej wizyty kontrolnej, pod warunkiem, że wypada ona nie później, niż w ciągu 2 tygodni od zaistniałej sytuacji. Jeśli awaria aparatu wiąże się z jego ciągłym wypadaniem, wyraźnym odkształceniem mechanicznym, albo ranami błony śluzowej lub języka, należy poinformować lekarza o problemie i wyznaczyć dodatkowy termin wizyty w celu naprawy uszkodzenia. Doraźnie, można zabezpieczyć drażniący element ortodontycznym woskiem ochronnym.

Aparaty wykonane z silikonu lub tworzyw sztucznych czyścimy pod bieżącą letnią wodą. Można dodatkowo użyć miękkiej szczoteczki do zębów (oddzielnej dla aparatu) i łagodnego środka myjącego. Pasty do zębów mogą być zbyt agresywne i powodować mikrozarysowania oraz zmatowienie aparatu. Raz w tygodniu można użyć pastylki musującej typu Corega Tabs do czyszczenia aparatów oraz protez. Aparat moczymy w roztworze nie dłużej niż 30 minut, po czym szczotkujemy i płuczemy. Jeśli aparat posiada śrubę, można ją raz w miesiącu przed rozkręceniem naoliwić kropelką oleju rzepakowego. Aparat przechowujemy w czystym i suchym pojemniku z dostępem powietrza. W przypadku ostrej i groźnej infekcji gardła nie zaleca się zakładania aparatu, aby uniknąć wtórnych zakażeń. W celu dodatkowej dezynfekcji aparatu można użyć roztworu wody utlenionej z wodą (2 łyżki stołowe wody utlenionej na szklankę wody).

W leczeniu ortodontycznym wykorzystuje się szereg materiałów, na które niektórzy pacjenci mogą być uczuleni. Dotyczy to m. in. akrylu, niklu oraz lateksu. Jeżeli istnieje podejrzenie występowania alergii kontaktowej na którykolwiek z wyżej wymienionych materiałów, należy o tym poinformować lekarza ortodontę.

Z danych z piśmiennictwa wynika, że nie da się jednoznacznie wskazać wady zgryzu u pacjenta, jako przyczyny dysfunkcji stawu S – Ż. Jeśli więc pacjent w ciągu ostatnich 6 miesięcy uskarża się na bóle głowy i szyi, szczególnie w okolicy uszu lub jeśli ma ograniczony zakres ruchu żuchwą, powinien w pierwszej kolejności zgłosić się do lekarza zajmującego się schorzeniami stawu skroniowo – żuchwowego. Dopiero po ustąpieniu dolegliwości bólowych w stawie oraz odzyskaniu prawidłowej ruchomości żuchwy można przystąpić do leczenia ortodontycznego wady zgryzu.

Należy zaznaczyć, że stan pacjentów z TMD może ulec pogorszeniu, zarówno w trakcie, jak i po leczeniu aparatami stałymi. Czynniki obciążające mięśnie twarzy i staw skroniowo – żuchwowy, to przede wszystkim stres oraz parafunkcje.

www.ortoklinika.eu/cennik