Menu
- ul. Henryka Sienkiewicza 49 lok. 314, 15-002 Białystok
- poczta@ortoklinika.eu
- 85 664 22 03
jest standardowym, profilaktycznym aparatem wykonanym z medycznego silikonu. Swoim zasięgiem obejmuje zęby górne i dolne. Posiada wyprofilowaną zaporę dla języka oraz elementy odsuwające od zębów wargi i policzki. W zależności od budowy, aparat elastyczny wspomaga prawidłowy rozwój narządu żucia, sprzyja poprawie czynności warg i języka oraz ogranicza nawykowe oddychanie przez usta. Dobrze sprawdza się w początkowym etapie leczenia u dzieci w wieku od 3 do 12 lat.
jest aparatem ortodontycznym stosowanym w profilaktyce wad zgryzu oraz do ćwiczeń mięśni okolicy jamy ustnej, wzmacniających ich prawidłową czynność. Jest prostym w użyciu standardowym aparatem, który stosuje się w leczeniu dzieci od 2 roku życia.
aparat zdejmowany wg Schwarza jest czynnym aparatem stosowanym w aktywnym leczeniu ortodontycznym dzieci i młodzieży. Wersja podstawowa składa się z płyty akrylowej, 2 lub 4 klamer utrzymujących, łuku wargowego i śruby. W celu uwzględnienia indywidualnych potrzeb leczniczych pacjenta, aparat jest modyfikowany poprzez dostawienie dodatkowych czynnych lub czynnościowych elementów. Ze względu na jego ograniczony zakres działania, w czasie prowadzonego leczenia aparat może wymagać kilkukrotnej przebudowy lub wymiany na nowy. Natomiast jego zaletą jest prosta budowa oraz łatwość zakładania. Śruba aparatu aktywowana jest przez opiekuna dziecka lub samego pacjenta dedykowanym kluczykiem zgodnie z zaleceniem lekarza.
jest aparatem zdejmowanym, stosowanym do leczenia wad II i III klasy u pacjentów z uzębieniem mieszanym oraz wczesnym stałym. W procesie wykonania aparatu istotnym jest odpowiednie, lecznicze ustawienie żuchwy względem szczęki w tzw. zgryzie konstrukcyjnym. Tak wykonany aparat aktywuje do pracy mięśnie i stawy skroniowo - żuchwowe. Po pierwszym etapie leczenia - wstępnym skorygowaniu wady, może zaistnieć konieczność zastosowania aparatów stałych.
jest aparatem, którego elementami są zamki ortodontyczne, pierścienie, rurki oraz łuki. Zamki metalowe wykonywane są ze stopu żelaza z węglem, natomiast zamki estetyczne z tlenku aluminium (porcelany), kryształu lub tworzywa sztucznego. W procesie zakładania aparatu elementy te naklejane są na właściwe zęby. Pierścienie ortodontyczne cementowane są zazwyczaj na zębach trzonowych, rzadziej na zębach przedtrzonowych. Głównym źródłem wyzwalanej w aparacie stałym siły są łuki ortodontyczne, wykonane ze stopów żelaza z węglem, niklu i tytanu lub tytanu i molibdenu.
W celu stabilizacji położenia łuku jest on dowiązywany do zamków ligaturami stalowymi, bądź elastycznymi. Ligatury elastyczne, wykonane z materiałów na bazie silikonu lub lateksu, mogą być w różnych kolorach. Wadą ligatur elastycznych jest łatwa absorpcja barwników z pokarmu (przebarwianie) oraz nasiąkliwość, co sprzyja kumulowaniu się płytki bakteryjnej w ich strukturze, jak i wokół nich. W procesie leczenia aparatami stałymi cienkołukowymi stosuje się również elementy dodatkowe, jak np. sprężyny, wyciągi i łańcuszki elastyczne, guziczki, haczyki, kolce językowe, a także miniśruby ortodontyczne tymczasowo wkręcane w kość wyrostka zębodołowego lub podniebienia. Wszystkie powyżej wymienione elementy są narzędziami pracy ortodonty, ale niektóre z nich wymagają współpracy ze strony pacjenta. Dotyczy to zwłaszcza wyciągów elastycznych, które pacjent powinien samodzielnie zakładać zgodnie z zaleceniami lekarza.
jest aparatem zdejmowanym w postaci przeźroczystej, termoformowalnej nakładki i wykorzystuje się go głównie do leczenia ortodontycznego prostych zaburzeń zębowych. Przed wykonaniem aparatu, na zeskanowanych modelach łuków zębowych szczęki i żuchwy, nanoszone są korekty ustawienia poszczególnych zębów. Natłoczona na tak przygotowany model szyna, noszona przez pacjenta całą dobę, wywołuje w trakcie jej użytkowania przemieszczenia zębów, stopniowo eliminując wadę. Pacjent użytkuje kolejno trzy szyny w każdym z etapów leczenia, których w zależności od nasilenia i złożoności wady może być zwykle od 3 do około 7. Znacznie nasilone wady zębowe oraz zębowo-zgryzowe wymagają dużego zakresu i precyzji przemieszczeń zębów, do wykonania których stosuje się aparaty stałe cienko- i grubołukowe.
jest aparatem stałym wykonanym z grubego drutu. Po zacementowaniu pierścieni ortodontycznych na zębach trzonowych szczęki, zakłada się go od strony podniebiennej. Służy m. in. do utrzymania wymiaru poprzecznego łuku zębowego, odrotowywania zębów, a także w celu zmniejszenia zakresu niepożądanych przesunięć zębów.
jest aparatem stałym , stosowanym do zmiany wymiaru poprzecznego górnego łuku zębowego. Może być wykonany z akrylu lub metalowych pierścieni lutowanych do ramion śruby ortodontycznej. Aparat cementowany jest na stałe do właściwych zębów w szczęce na okres 6 - 12 miesięcy. Pacjent samodzielnie aktywuje śrubę aparatu zgodnie z zaleceniem lekarza. Po etapie aktywacji aparat pozostaje na zębach przez kolejne 3 - 9 miesięcy. W celu zmniejszenia zakresu nawrotu wady zgryzu po zdjęciu aparatu, często stosuje się aparat zdejmowany lub grubołukowy np. TPA. W leczeniu wad III klasy (doprzednich), do aparatu ze śrubą Hyrax, zwykle zakładany jest aparat zewnątrzustny - tzw. maska twarzowa, który poprzez działanie z dużą siłą elastycznych wyciągów, wspomaga poprawę ustawienia szczęki względem żuchwy.
jest aparatem zewnątrzustnym stosowanym w leczeniu wad zgryzu III klasy (doprzednich), często w połączeniu z aparatem do zmiany szerokości górnego łuku zębowego ze śrubą Hyrax, na skutek działania z dużą siłą elastycznych wyciągów wspomaga poprawę ustawienia szczęki względem żuchwy.
są stałymi aparatami ortodontycznymi, stosowanymi do dystalizacji (cofania) zębów trzonowych. Składają się z podniebiennej akrylowej części z ortodontyczną śrubą oraz ramion i sprężyn na stałe osadzanych na zębach bocznych. Celem leczenia aparatem Pendulum lub Pendex jest odtworzenie brakującego miejsca dla zębów przedtrzonowych lub kłów.
Stałe korektory II lub III klasy są aparatami czynnościowymi, działającymi w płaszczyźnie strzałkowej, zmieniając względem siebie pozycję łuków zębowych. Stosowane są w leczeniu ortodontycznym wad doprzednich lub dotylnych. W przeciwieństwie do wyciągów elastycznych, które muszą być zakładane samodzielnie, przez co wymagają od pacjenta bezwzględnej współpracy oraz pełnego zaangażowania w leczenie, stałe korektory działają niezależnie od pacjenta przez całą dobę.
są stosowane po zakończeniu aktywnego leczenia ortodontycznego, są niezbędne do stabilizacji osiągniętego efektu. Występują dwa rodzaje retainerów: stałe i zdejmowane. Budowa zdejmowanego aparatu retencyjnego zależy od początkowego nasilenia wady i zakresu przeprowadzonego leczenia. Natomiast retainery stałe wykonane z drutu ortodontycznego są przyklejane od strony podniebiennej lub językowej zębów w przednim odcinku łuku za pomocą kleju ortodontycznego. Zdjęcie tego aparatu wymaga dodatkowej wizyty u lekarza.